Yokluk...

Şimdi yokluğun bir sır

Varlığın gibi...

Oysa sadece bir anlığına, 

Çekmiştim gözlerimi üzerinden.

Şimdi hangi yollarda;

Hangi karanlıklarda yürürsün?

Bensiz!

Hangi maviliklere daldın?

Renksiz!

Boşlukta savrulup durur ruhum,

Sensiz!

Ya geç gecemin içinden,

Ya da öldür maviyi en derinden...

Önce - Sonra...

Şimdi boşluğun ortasındaki terk edilmiş odamdayım,

Işıklar kapalı...

Penceredeki yırtık pırtık, üstüne sigara kokusu sinmiş perdenin arasından

Işık sızıyor...

Belli belirsiz aydınlatırken etrafı duvarlardan oluk oluk

Kan akıyor...

Kollarımdaki çaresizlikle sarılıyorum kendime

Gözlerim kapalı...

Dinliyorum senden gelecek küçük bir melodiyi

Sessizlik acı...

Titriyorum kaynağı belirsiz rüzgarla

Ölüm soğuk...

Uzatıyorum kollarımı hiçliğe

Ellerim kan...

Ağlıyorum için için kayıp hıçkırıklarımla

Kalbimde sancı...

Son bir nefes eksik kalmış sigaramda

Sensizlik Azrail...

Önce Işıklar kapalı... 

Sonra Işık sızıyor... Kan akıyor... 

Önce Gözlerim kapalı... 

Sonra Sessizlik acı... Ölüm soğuk... 

Önce Ellerim kan... Kalbimde sancı... 

Sonra Sensizlik Azrail...

Ben...

Nefesim düşüyordu simsiyah gecenin üstüne,

Ve sen göz kapaklarımın ağırlığı altında eziliyordun...

Mavi ay sabahın göz kamaştırıcı halini delip geçiyordu,

Ve lanet hiç olmadığı kadar hızlı yağıyordu üzerine...

Sussan kelimeler lekeleyecekti günahkar bedenimi,

Harf harf akarken aşk istemesen de süsleyecek mabedini...

Şimdi kızıl göğün karanlığında kaybolacak gözlerin,

Ve sen hiçliğimin içindeki "ben" olacaksın...

Damlayan...

Mavi miydi gökyüzü?   

Yoksa sen miydin yansıyan?  

Saçlarım mı dalgalanıyor?  

Yoksa sen misin okşayan?  

Uykusuz geçiyordu her gece  

Gözlerin karanlık dehlizlerde   

Mavi miydi güneş?  

Yoksa sen miydin parlayan?  

Bilmiyorum,  

Kan mıydı yoksa katran mı ellerinden damlayan!  

Bilmiyorum,  

Hangi gece, hangi sabahtı beni sana kavuşturan?  

Şimdi sadece,  

Geceydi dudaklarımdan akan,  

Mavi duvarlarımdaki siluetinden,  

Kandı damlayan!  

Koparttım yüreğimi,  

Çıkarttım gözlerimi,  

Yine de sensin:  

Masmavi damlayan...  

Söyle sevgili...

Söyle sevgili,

İnsanlar neden melekleri kanatlı;

Denizi, gölü mavi sanırlar?

Söyle sevgili,

Ardındaki sonsuz karanlığa rağmen gökyüzü neden mavi?

Neden çocuklarının masumluğunu görmez anne ve babalar?

Peki ya;

İnsanlar neden öldürür birbirini?

Söyle sevgili,

Sırtındaki bu kanatlar neyin nesi?

Gözlerin neden böyle kahverengi?

Düşüncelerindeki hiçliğe rağmen neden mavisin mavi?

Ne zaman unuttun içindeki çocuğun masum düşlerini?

Söyle sevgili,

Neden aşıklar öldürür birbirini?

Sanma...

Sanki saklı gözlerinde inciden bir damla;

Sanma ki akıp gider amansız bir rüzgarla.

Sanki susmuş dilin, kalbine hain zanla;

Sanma ki hakkını savunur sözle, kanla.

Sen ki sevmeyi düşman bilip öldürdün sanatla;

Sanma ki unutulur bir parça kalem, kağıtla.

Ne zaman ki düşüncelerini savundun hain bir yalanla;

Sanma ki sarılmayacak boynun nankör bir yılanla!

Anma ki adını o zaman nasıl acı verdiğini anla,

Sanma ki o gün ayırmazlar, bedeni ruhtan zorla.

Sus ki dökülmesin sözcüklerin dudaklarından hunharca;

Anla ki başka bir dünyadasın inansan da, inanmasan da!

Sevmek...

Sevmek;

Kalbini göğüsünden söküp,

Bıçağı canın yana yana saplamaktı...

Sevmek buydu işte O'nun bir anlık şefkatine,

Gözlerini ellerinle söküp çıkarmak gibiydi...

Sevmek!

Her zaman nefes kesiciydi,

Bazen sevgisi yaşamdı yüreğime,

Bazen ise düşünceleri ölümdü ruhuma...

Sevmek!

Hep farklıydı O'nun deyişiyle...

Haklıydı...

O, benim ona olan sevgim kadar cesur!

Ben ise kendi nefretim kadar izbeydim...

Sevmek!

Hiç olmadığı kadar gülmek ve

Hiç olmadığı kadar ağlamaktı...

Aşk!

İşte en güzeli de buydu,

Her şeye rağmen Aşk'ı sevmek...

Şimdi;

Islak gözlerim ve kırılmış düşüncelerimin içinde,

Sen Aşk'sın!

Ve ben sana ölüyorken;

Binlerce kez parçalanıyorum...

En güzeli ne biliyor musun Sevgilim?

Binlerce parçamın her biri seni yansıtıyor düşlerime...

Senden o kadar çok var ki hepsini görsem de,

dokunsam da,

Doyamıyorum...

Sonra aniden fark ediyor insan,

Kendine bir bakıyor şöyle,

Neredeyim ben?

Küçük bir kutunun içine hapsedilmiş,

Feryat figan cıyaklayan bir kedi gibi,

Terk edilmiş hissediyorum...