Sevmek...

Sevmek;

Kalbini göğüsünden söküp,

Bıçağı canın yana yana saplamaktı...

Sevmek buydu işte O'nun bir anlık şefkatine,

Gözlerini ellerinle söküp çıkarmak gibiydi...

Sevmek!

Her zaman nefes kesiciydi,

Bazen sevgisi yaşamdı yüreğime,

Bazen ise düşünceleri ölümdü ruhuma...

Sevmek!

Hep farklıydı O'nun deyişiyle...

Haklıydı...

O, benim ona olan sevgim kadar cesur!

Ben ise kendi nefretim kadar izbeydim...

Sevmek!

Hiç olmadığı kadar gülmek ve

Hiç olmadığı kadar ağlamaktı...

Aşk!

İşte en güzeli de buydu,

Her şeye rağmen Aşk'ı sevmek...

Şimdi;

Islak gözlerim ve kırılmış düşüncelerimin içinde,

Sen Aşk'sın!

Ve ben sana ölüyorken;

Binlerce kez parçalanıyorum...

En güzeli ne biliyor musun Sevgilim?

Binlerce parçamın her biri seni yansıtıyor düşlerime...

Senden o kadar çok var ki hepsini görsem de,

dokunsam da,

Doyamıyorum...

Sonra aniden fark ediyor insan,

Kendine bir bakıyor şöyle,

Neredeyim ben?

Küçük bir kutunun içine hapsedilmiş,

Feryat figan cıyaklayan bir kedi gibi,

Terk edilmiş hissediyorum...